Biltong blog #4: Hier stond je dan vanavond....

Lieve allemaal, de coschappen zijn voorbij (ahhhhhh) dus ben ik morgen weer in Amsterdam te vinden (jeeh!) waar het overdag 30 graden kouder is dan hier (boe!) maar ik waarschijnlijk wel de bruinste ben (hoezee!). Maar, zoals jullie misschien nog weten kwam ik hier voor gynaecologie én kindergeneeskunde, maar heb ik van die laatste nog niet zoveel (niks) geschreven. Dat komt door twee dingen: Om te beginnen voelt het toch anders om verhalen van zieke kinderen te delen; kinderen zijn geen kleine volwassenen. Ja, ze willen serieus genomen worden, en ja, veel algemene medische principes zijn hetzelfde voor kinderen en volwassenen. Maar hoe ze zich uiten (als ze al kunnen praten en zich überhaupt kúnnen uiten) en hoe ze omgaan met artsen en ziek zijn is in totaal anders, maar vooral: ze kunnen vaak zo weinig doen aan hun ziekten. Het is ofwel domme pech, gebrek aan middelen, ofwel door toedoen van anderen. En aangezien die laatste dan toch vaak de ouders zijn, brengt me dat bij punt twee: ik deel in mijn blog dingen die ik interessant vind of dingen waarvan ik denk dat ik er leuk over kan schrijven: opvallende en extreme gevallen en dingen die je in Nederland gewoon niet tegen zult komen. Eerder schreef ik al over de problemen voor veel mensen hier om in het ziekenhuis te komen, maar kinderen hebben deze problemen dus zelf niet eens in de hand. Veel ouders zien hier hun kinderen namelijk wél als kleine volwassenen en als consequentie daarvan zie je veel ondervoeding, uitdroging en verwaarlozing. In een groot deel van de gevallen hebben de ouders dit niet door of weten ze niet beter, maar soms weten ze wel beter en hebben simpelweg niet de middelen om het te veranderen en slechts uiterst zelden komt het voor dat het ze niet interesseert.

Dus als ik schrijf over alle kinderen die hierdoor in het ziekenhuis belanden, doe ik daarom geen recht aan alle ouders die zielsveel van hun kinderen houden en minstens net zo bezorgd zijn als als Nederlandse ouders. Realiseer je dat alsjeblieft ook! :)

Een zes jaar oud mannetje en zijn drie jaar oude zusje binnen met oma: “Ze hoesten zo”. Nu heeft bijna iedereen in de townships tuberculose, dus bij hoesten en ziek zijn gaan hier hele andere bellen rinkelen dan in Nederland en zo ook deze keer (zonder dollen, iedereen in de townships had TB, heeft TB of gaat TB krijgen). Wat aanvullend onderzoek later wordt bij beide kinderen de diagnose TB gesteld. Als papa en mama het ziekenhuis bezoeken blijkt ook al snel hoe de kinderen TB hebben gekregen: papa heeft open TB en verspreidt de bacteriën dus met elke hoest, maar werd misselijk van de medicijnen en slikt die dus niet meer. Het huis waarin het gezin woont delen ze met 10 man, elektriciteit en stromend water is er (soms) en de kinderen moeten bij papa en mama in bed slapen.

Ondervoeding en uitdroging herkennen is (meestal) niet zo moeilijk maar dit hierna uitvragen bij de moeder ligt toch vaak gevoelig. Regelmatig komt het door het eetpatroon: pap, pasta en met name frisdrank en sapjes worden veel gegeven omdat de kinderen dit makkelijk eten, maar hier zitten natuurlijk niet de stoffen in die kinderen nodig hebben. Maar er zijn ook echt schrijnende gevallen. Een jongetje van vier maanden die drie kilo woog bij geboorte maar nu nog maar twee kilo. Papa is ervandoor en mama kan geen eten betalen waardoor zij nog nauwelijks borstmelk aanmaakt en het melkpoeder is zo duur dat ze maar één schepje per dag kan betalen ipv de 5 schepjes per fles. Of als ik een meisje vraag waarom ze geen groente eet, de moeder die gegeneerd vertelt dat ze zich dat maar eens per week kunnen veroorloven. Ik kon wel door de grond zakken dat ik niet aan die mogelijkheid had gedacht toen ik dat vroeg, so far voor de vriendelijke buitenlandse dokter.

Ook een heftige ervaring vond ik de kinderen die binnenkomen en positief op HIV getest worden. Mama is nooit getest maar blijkt positief en heeft de ziekte over gegeven tijdens de geboorte of het borstvoeden. Het kindje komt dan binnen met vage klachten of een rare bacterie en zal de rest van zijn/haar leven HIV medicatie moeten slikken.

Of de kindjes met het foetale alcohol syndroom of aanlegstoornissen door drank en drugsgebruik tijdens de zwangerschap. Er kwam een jongetje binnen met z’n tante omdat hij de linkerkant van zijn lichaam nauwelijks gebruikte. Drie jaar eerder was hij al gekomen met zijn moeder en was een CT-scan gedaan en besproken; hij mist de helft van zijn linker hersenhelft door een aanlegstoornis (zeer waarschijnlijk) door drugsgebruik tijdens de zwangerschap. De tante die de zorg nu over had genomen wist van niks.

En toch wordt er nog veel gelachen op de kinderafdelingen, zowel met de staff als met de (ouders van) patiënten. Op mijn allerlaatste dag vroeg een plaatselijke arts in opleiding aan een donkere forse Afrikaanse mama wat ze nou vond van die Nederlandse co-assistent, waarop zij zonder aarzelen antwoordt: “Yes, he is nice. But I don’t like milk in my coffee, I take it black.”


Uiteindelijk is wat ik meeneem hiervandaan een hele rij aan nieuwe en gave ervaringen en een bak aan perspectief. Bedankt voor het lezen allemaal. Ik ga lekker lunchen, inpakken, zonnen en dan richting vliegveld!