Biltong-blog #0: proloog

“Doctor I don’t feel so well, I think I need to eat something” De arts laat zonder op te kijken of een woord uit te spreken duidelijk merken dat hij die Nederlandse student (ondergetekende) maar een aansteller vindt. Met het schaamrood op m’n kaken, maar wit weggetrokken van het suikertekort doe ik toch een poging mijn OK-schort uit te trekken. “No, leave it on and come back to the table we need you here”. We need you, een tekst waar je als coassistent van droomt en direct visioenen door krijgt van patiënten die zich huilend aan je voeten werpen en je op hun knieën danken voor je heldhaftige levensreddende acties. Helaas voor mij nu even niet weggelegd. Ik mompel een halve verontschuldiging, trek (minder soepel dan ik hoopte) toch mijn OK-pak uit, verlaat het operasie-theater en loop richting de enige plek die ik in het gigantische (en momenteel leeg zijnde) complex nog weet te vinden; de recovery. “Jah, wat ken ek vir jou doen?” zegt een klein Afrikaans vrouwtje tegen me. “Ehhm yes, so i had breakfast very early and have not eaten for 7 hours and am now very dizzy and cannot find the way out, do you have anything with sugar here?” De vrouw kijkt me met enige verbazing aan, maar herkent direct dit waanzinnige noodgeval en zet me veilig neer op een stoel. Ze heeft helaas niks te eten, een van haar acht collega’s vast nog wel. De dames komen allemaal even kijken hoe de blanke exchange student erbij zit, maar verlaten al snel verontschuldigend (en giechelend, waarom nou giechelend) de kamer. De vrouw die mij op de stoel zette, blijkt de hoofd-anesthesioloog van de recovery te zijn en is bezig met iedereen die langs komt te mobiliseren om weer anderen te mobiliseren om iets te eten voor mij te regelen. Na 10 minuten wordt een sister gevonden die nog wel wat in haar tas heeft en de monsteropbrengst van twee zuurtjes en een pakje aardbeienyoghurt wordt door mij snel en vakkundig weggewerkt. Onder enig protest van hun kant en enig aandringen van de mijne verlaat ik even later zo snel mogelijk de recovery weer: hoe vaak hoor je als co nou “We need you!”.



Kleine recap van mijn studietijd so far: jaartje biomedisch, daarna in drie jaar m’n bachelor geneeskunde (en toen nog twee jaar om het vak Neurologie te halen). Laten we het afronden op zesenhalf jaar theorie en je kunt je misschien voorstellen dat ik toe was aan mijn coschappen. De wijde wereld in, op naar waar het allemaal om begonnen was: de Witte Jas. In oktober 2015 begon ik met mn coschappen, maar al in september 2015 begon het aanschrijven van Stellenbosch University. Nadat ik 5 maanden lang, tweemaal per week dezelfde e-mail naar hetzelfde e-mailadres had gestuurd kreeg ik (na gedreigd te hebben diezelfde middag nog te bellen) eindelijk antwoord: Ja ik zou een plekje aan Stellenbosch University kunnen krijgen als ik a) het inschrijfformulier per koerier (á €120 voor één A4tje) naar het kantoor in Stellenbosch terug wilde sturen en b) het collegegeld wilde betalen. Echter, omdat mailen exact gratis is heb ik a) niet gedaan, met name ook omdat ik b) wel heb gedaan en me daarmee rijk rekende.

Fast-forward naar 3 weken terug. Vlucht geboekt, auto gehuurd, engelse boeken gekocht, lokale SIM aangeschaft, logeeradres bij Monique en John geregeld, maar nog geen bevestiging vanuit Zuid Afrika. Shit. Nu natuurlijk geen tijd meer om drie maanden lang mails te sturen en maar te hopen op een reactie, dus nu maar dagelijks een mailtje naar eerder gebruikte e-mailadres. Deze keer gelukkig relatief snel een reactie: “Please report to the International office at 8h30, room no 0035”. Zammazegge: kort en bondig, zelfs voor iemand die de informatievoorziening van de VU gewend is.

Dus met goede moed en een gezonde hoeveelheid zenuwen stapte ik in het vliegtuig. Op naar het zuidelijkste puntje van Afrika en het avontuur. Natuurlijk weet ik dat Zuid Afrika niet diep donker Afrika is; geen nijlpaarden om voor op te passen, geen giraffe door je slaapkamerraam en niet midden in in de nacht met een zaklantaarn en jachtgeweer in de hand m’n eigen WC hoeven graven. Maar toch, het blijft toch Afrika. Uit verhalen van coassistenten die daar geweest waren had ik al begrepen dat het Tygerberg ziekenhuis niet exact een privé-kliniek zou zijn, en dat TBC en HIV/AIDS (en racisme) nog aan de orde van de dag zouden zijn, maar eigenlijk had ik echt geen idee wat ik aan zou treffen en met name ook wat ik ervan zou vinden.

Dus: komende 12 weken een kijkje in wat ik hier meemaak en uitvoer. En feel free om me te contacten, want ik heb inmiddels zelfs weer een telefoon.